Historia szpitala psychiatrycznego w Choroszczy rozpoczyna się na długo przed tym, jak ulokowano w nim pierwszych pacjentów. W lutym 1928 r. na Naczelnika Wydziału Zdrowia w Białostockim Urzędzie Wojewódzkim zostaje powołany doktor pułkownik Zygmunt Brodowicz, który dostrzegał ogromne potrzeby w zakresie leczenia psychiatrycznego we wschodniej Polsce. Doktor Brodowicz doprowadził w 1929 r. do powstania „Związku Międzykomunalnego dla założenia i utrzymania wojewódzkiego zakładu psychiatrycznego w Białymstoku”, który to Związek zakupił w Choroszczy zrujnowaną po I wojnie światowej 140 hektarową posiadłość po dawnej fabryce sukienniczej Christiana Moesa. Przystąpiono do remontu budynków i ich adaptacji na potrzeby pacjentów, a także na mieszkania dla personelu.
W dniu 25 listopada 1930 nastąpiło niezwykle uroczyste otwarcie „Wojewódzkiego Szpitala dla psychicznie i nerwowo chorych w Choroszczy”, co było wydarzeniem na skalę ogólnopolską. Otwarcie uświetnili swoją obecnością m.in. członkowie drugiego rządu Józefa Piłsudskiego. Pierwszym dyrektorem placówki został wybrany w drodze konkursu dr Stanisław Deresz. Szpital rozpoczynał swoją działalność w pawilonie obliczonym na 240 pacjentów, do końca 1930 r. został ukończony drugi pawilon, na 160 chorych, którymi zajmowało się oprócz dyrektora 4 lekarzy. W 1932 r. szpital liczył już 480 łóżek, a w 1933 r. – 800 łóżek. Lata 30. XX wieku, to okres niezwykle dynamicznego rozwoju szpitala. W dalszym ciągu remontowano budynki szpitalne, założono i prowadzono 120 hektarowe gospodarstwo rolne obejmujące m. in. pola, łąki, sad, hodowlę zwierząt domowych. Uporządkowano ok 20 ha parku, niegdyś letniej posiadłości Branickich. Nawiązano ścisłą współpracę z władzami Choroszczy, co owocowało inwestycjami budowlanymi i rozwojem gospodarczym miejscowości. W 1933 r. dyrektor Deresz zainicjował tzw. opiekę domową, która polegała na umieszczaniu spokojnych chorych psychicznie u gospodarzy okolicznych wsi jednocześnie zapewniając pacjentom opiekę medyczną, a w całej okolicy podnosząc poziom kulturalny i ekonomiczny. Szpital w latach 30. był bardzo nowoczesną placówką i znanym w całej Polsce ośrodkiem badawczym; w roku 1932 i 1939 organizował Zjazdy Psychiatrów Polskich. Przed II wojną światową w szpitalu było leczonych ok 900 pacjentów, a ok. 1100 przebywało na opiece domowej. Szpital posiadał także bibliotekę, warsztaty terapii zajęciowej, kino, orkiestrę dętą. Ewenementem na skalę ogólnoeuropejską była międzynarodowa umowa pomiędzy Polską a Francją, na mocy której szpital w Choroszczy lokował u siebie przywiezionych z Francji psychicznie chorych polskich emigrantów. Okres II wojny światowej, to najczarniejsza karta w historii szpitala. Wkroczenie Armii Czerwonej w 1939r. rozpoczęło represje personelu i wywózki pacjentów oraz personelu w głąb Rosji. Okupacja niemiecka pociągnęła za sobą bestialskie wymordowanie w 1941 r. pozostałych przy życiu pacjentów i przekształcenie szpitala w lazaret dla chorych jeńców sowieckich. Od 1944 r. terenem szpitala ponownie zarządzały wojska radzieckie. Reaktywację i otwarcie szpitala po wojnie zawdzięczamy doktorowi Bohdanowi Szymborskiemu, który stopniowo uzyskiwał pozwolenia na remont kolejnych budynków dla pacjentów. Uroczyste otwarcie odbyło się w październiku 1947 r. przy stanie 90 chorych. Okres powojenny, to rozwój szpital w myśl nowych trendów w psychiatrii. W roku 1948 otwarto Oddział Neurologiczny, w 1954 r. na terenie szpitala znalazła siedzibę Klinika Psychiatrii. W 1959 r. dr Mieczysław Domysławski, zatrudniony w szpitalu w Choroszczy współorganizuje Oddział Psychiatrii Dziecięcej i Młodzieżowej, a niedługo później pawilon na rzecz lecznictwa odwykowego. Od 1998 r. szpital funkcjonuje jako Samodzielny Publiczny Psychiatryczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Choroszczy. Obecnie siedziba szpitala obejmuje 45 budynków w Choroszczy na ok. 12 ha, mieszczących: 16 oddziałów szpitalnych ze sprofilowanymi pododdziałami, Oddział Opieki Domowej, administrację i zaplecze gospodarczo-techniczne. SPP ZOZ posiada również mieszczące się w Białymstoku poradnie, oddziały pobytu dziennego i Zespól Leczenia Środowiskowego.